W@dgidsenWeb 2.1

U bent in menu 3-4. Helden en Geschiedenis

Broodkruimelpad

Home Ongewone tochten Wadloper van Schiermonnikoog via Horsbornzand naar Noordpolderzijl - 7 okt. 2018

Ongewone Wadlooptochten

Wadloper van Schiermonnikoog via Horsbornzand naar Noordpolderzijl - 7 okt. 2018


Wadlooptocht van Schiermonnikoog via het Horsbornzand naar Noordpolderzijl - 7 oktober 2018
Track Ben Verbree

maandag 26 november 2018

SCHIERMONNIKOOG - Op zondag 7 oktober 2018 jl. liep wadloper Ben Verbree een wadlooptocht van Schiermonnikoog via het Horsbornzand (tussen Rottumeroog en Borkum) naar Noordpolderzijl, een tocht van 51 km in ca. 10 uur. Vermoedelijk is het de eerste keer in de geschiedenis van het wadlopen dat deze tocht is gemaakt. Vermoedelijk is het ook de grootste afstand die tot nu toe tijdens één eb door een wadloper is afgelegd.


Schiermonnikoog - Horsbornzand - Noordpolderzijl 07-10-2018

Ben Verbree

Zondagochtend 7 oktober 2018 reed ik samen met mijn vrouw vanuit Zeist naar Lauwersoog. Het laatste deel van de onze rit kleurde de bewolking boven de provincie Groningen zwart. Dit in tegenstelling tot wat er voorspeld was. Mooi op tijd kwamen wij aan voor de overtocht per veerboot naar Schiermonnikoog. Mijn vrouw huurde een fiets om het eiland te bezichtigen. Zij langzaam fietsend en ik lopend over de pier werden wij door Schier verwelkomd met een prachtige regenboog.

Even na het einde van de pier zette ik de eerste stap op het wad. Ik liep vrij dicht langs de kustlijn. Hoewel de afstand tot de kwelderrand maar een meter of drie tot vier was liep ik vrijwel tot aan de knieën in het water. Vijfhonderd meter verder vielen de eerste regenspetters. Er volgden er nog een paar en ik zette de capuchon op. Gelukkig kon ik deze binnen tien minuten weer afzetten en mijn weg droog vervolgen. Het water voelde aan mijn voeten koud aan. Ik vond dit vreemd bij een watertemperatuur van ongeveer veertien graden en was benieuwd of dit koude gevoel gedurende de tocht zou toenemen. Ik had dit niet verwacht en had ook geen neopreensokken meegenomen. Na verscheidene slenken te zijn gepasseerd begon ik steeds vaker enkeldiep in het water te lopen.
Geleidelijk aan brak de zon steeds meer door en ik passeerde kruisdiep Sprutel, de eerste geul. De diepste passage tijdens deze tocht was bij de 3e geul, Schildknoopen, die ik borstdiep doorwaadde. In een rustig gestaag tempo bleef ik doorlopen, gebruikmakend van de windmolens op het vasteland om de koers uit te zetten. Er vielen steeds vaker stukken wad droog, de passage door Eilanderbalg en Lutjewad ging vrij gemakkelijk.

Na Lutjewad ontdeed ik mij van mijn neopreenbroek en hesje. Immers ik kwam nu op het deel met harde ondergrond, de mogelijkheid om hardlopend mijn weg te vervolgen. De temperatuur was ideaal om in een korte broek en een dun shirtje te lopen. Bij het Pieterburen Wad kwam ik twee groepen wadlopers tegen die op weg waren naar Schiermonnikoog. Bij eerdere tochten, die ik vaker in het donker had gelopen, gebruikte ik als oriëntatiepunt de lichten van de Eemshaven, nu was mijn oriëntatiepunt de rook uit de schoorsteen van de kolencentrale in de Eemshaven. Het gaf mij een ambivalent gevoel zo lopend over de pure natuur van het wad met als richtpunt deze industriële vervuiler.
Net voorbij de lange rijsdam bij Noordpolderzijl zag ik wederom drie kleine wadloopgroepen. De afstand tussen mij en de groepen was te groot om iemand te kunnen herkennen. Later bleek dat er twee groepen van Arenicola bij waren die hun seizoen en lustrum afsloten.
De uitloper van de Zuidoost Lauwers was ondiep en ik kon rechtstreeks op het wantij tussen de tonnen ZOL 48 en 50 aanlopen.


Ben Verbree tijdens de tocht

Ik lag nog mooi op schema en wilde dit controleren op mijn vooraf gemaakte schema. Toen ik deze wilde bekijken kwam ik er achter dat ik deze waarschijnlijk had achtergelaten bij het verwisselen van mijn neopreenkleding bij Lutjewad. Gelukkig kende ik de tijden van de belangrijkste passages uit mijn hoofd.
Bij de laatste verkenningstocht op 13 september jl. naar Horsbornzand werd ik bevestigd dat ook hier de ondergrond overwegend hard is. Alleen had ik toen niet hardgelopen en moest er een inschatting worden gemaakt van de looptijd. Exact op de minuut af arriveerde ik op Horsbornzand waar iets noordwestelijk een werkschip vlak langs de kust lag. Borkum was duidelijk zichtbaar, rechts het deel waar de boot aanmeert en links de duidelijk herkenbare vuurtoren. Horsbornzand lag er in het licht, vlak voor de ondergaande zon, prachtig bij. Ik schoot enkele foto’s en wist dat ik daarna geen tijd meer mocht verliezen. Ik durfde het bij deze waterstand niet aan om te overtijen op Horsbornzand en moest dus op tijd terug zijn bij het wantij van de Zuid Oost Lauwers.

Mijn benen begonnen strammer te worden, met name de spieren aan de zijkanten van de benen werden meer voelbaar bij het hardlopen over de ribbels van de zandplaat. Door de langdurige lichte wrijving van mijn rugzak op de rechterzijde in het midden van mijn rug, ontwikkelde er zich een schuurplek.
Nu kwam het meest spannende deel van de tocht; hoe snel zou het water in de uitlopers van de Oude Westereems en het Sparregat komen opzetten? De adrenaline in mijn lichaam nam toe, wat gunstig was voor mijn looptempo, dat ik gestaag kon aanhouden. Passage van de Westeems was geen probleem. Echter voordat ik de uitloper van het Sparregat bereikte, stond de plaat voor deze geul al niet meer droog. Ik hield mijn hardlooptempo aan, al was deze lager doordat ik door net-boven-de-enkel-diep water moest lopen. Het water stroomde in hoog tempo in. En na kruisdiep door de geul te hebben gelopen zette ik aan de overzijde, op het droge deel, voet aan land.

Hardlopend kon ik mijn weg vervolgen. Vlak voordat ik het wantij van de Zuid Oost Lauwers bereikte raakten de batterijen van mijn GPS leeg. Gelukkig kon ik zien dat het water van westelijk en oostelijk deel van de Zuid Oost Lauwers nog geen contact met elkaar hadden gemaakt, dus tijd genoeg voor een korte stop. Bij het verwisselen van de batterijen bleek er een klein scheurtje in het onderste deel van het zakje van de reservebatterijen te zitten, met als gevolg dat deze op de natte ondergrond van het wad vielen. Ik pakte mijn andere GPS en verwisselde hiermee de batterijen. Nu ik toch was gestopt nam ik ondertussen wat te eten, verwisselde mijn lege drankflessen voor volle en deed mijn neopreenbroek en hesje weer aan. Een klein kwartiertje later liep ik door het nog net droog staande wantij van de Zuid Oost Lauwers.

Mijn vrouw was na haar bezoek aan Schiermonnikoog met de boot weer teruggekeerd naar het vasteland. Wij hadden afgesproken dat zij met de camper naar Noordpolderzijl zou rijden. Dat opende voor mij twee opties: als ik zwaar vermoeid was kon zij mij oppikken met de camper bij de vogelkijkhut ten noorden van Uithuizen en als ik nog voldoende kracht had kon ik doorlopen naar Noordpolderzijl. Ik koos voor het laatste. Al viel dat het eerste uur niet mee, lopend door de plakkerige ondergrond. Veel kracht en afleiding kreeg ik van de combinatie van de vrijwel stilvallende wind, afwisselende lage hangende wolkenvelden en kracht van het maanlicht. Hoewel de maan maar 6% zichtbaar was (het was vlak voor nieuwe maan) of misschien wel daar door, gaf het een magische serene sfeer. Met volle teugen genoot ik van dit cadeautje, ondertussen afstevenend op de twee lampen van Noordpolderzijl. De plakkerige ondergrond werd geleidelijk harder. Het kostte mij, inmiddels op 100 m lopend vanaf de rijsdammen, minder inspanning.

Na tien uur en 51 km zette ik mijn eerste voetstap, ten oosten van de haven van Noordpolderzijl, aan land. In de kwelder was het zoeken naar het juiste paadje naar de dijk. Ondertussen passeerde de tocht in zijn geheel in gedachten door mijn hoofd. Het eerste deel vanaf de start bij de pier van Schiermonnikoog tot Lutjewad had ik lopend in een rustig tempo in vier uur afgelegd, daarna volgde vier uur van hardlopen naar Horsbornzand en vervolgens het wantij van de Zuid Oost Lauwers, gevolgd door anderhalf uur op normaal tempo lopend naar Noordpolderzijl. Met twee langere pauzes om mij om te kleden en één langere pauze genietend van Horsbornzand van ieder tien minuten.
Ik opende het hek bij de haven en eenmaal aan de overzijde van de dijk wachtte mijn vrouw mij op in de camper met zelfgemaakte pompoensoep. Een betere ontvangst kon ik mij niet wensen en zij reed mij met de camper naar huis. Wat een luxe en een geluk had ik vandaag met het weer en de waterstanden. Mijn trilogie van lange tochten vanaf Schiermonnikoog was voltooid.

Ben Verbree liep eerder van
Schiermonnikoog naar Rottumeroog op 23 sept. 2017
en van Schiermonnikoog naar Rottumerplaat op 12 aug. 2018.