Ongewone Wadlooptochten

Vaste wal - Horsbornzand - Rottumeroog - vaste wal 7 febr. 2020. En andersom 19 dec. 2020

woensdag 12 februari 2020

Kees Rodenburg

UITHUIZEN - Profiterend van de gunstige omstandigheden (weer en water) ben ik vanaf de Emmapolder via Horsbornzand en Zuiderduinen naar Rottumeroog gelopen en weer terug naar de wal. Deze driehoek bedraagt 32,5 km. Ik vertrok drie uur voor laagwater Lauwersoog met als doel heen en weer naar het Horsbornzand te lopen en onderweg de doorgang naar Zuiderduinen te verkennen. Toen ik daar even na laagwater door was ben ik vol gas richting Rottumeroog gegaan. Ik had 16.00 berekend als uiterste passagetijd. Ik was er 15.59. Uiteindelijk bleek dat ik veel meer tijd had. Toen ik op de terugweg na een uur beuken tegen de ZZO-wind om 17.00 bij wantij Sparregat-Reepriel was kon ik nergens een spoor ontdekken van opkomend water.
Het hoge tempo had wel zijn tol geëist. Het laatste uur was fysiek onaangenaam met een licht protesterend lichaam, maar toch ook ontspannend door een serene rust bij zonsondergang, het vallen van de avond en de volle maan. Het laatste stukje modder was overigens gewoon alleen maar lijden, net als de verkleedpartij bij de auto.

De tocht was erg mooi. Vertrokken met weinig zicht en volledig bewolkt, overgaand in een stralend blauwe lucht en met een prachtige zonsondergang. Onderweg Velduil, Fraters, Strandleeuwerik, Slechtvalk, Middelste zaagbek en bij Horsbornzand enorme aantallen Eidereenden gezien. Het Horsbornzand was tijdens het voorafgaande hoogwater over grote oppervlakte droog gebleven.

dinsdag 12 januari 2021

Door Redactie

De tocht Emmapolder - Rottumeroog - Horsbornzand - Emmapolder op 19 december 2020

UITHUIZEN - Op zaterdag 19 december 2020 slaagden twee wadlopers erin om vanaf de vaste wal naar Rottumeroog te lopen en vanaf daar in hetzelfde tij via Horsbornzand weer terug naar de vaste wal. Beide wadlopers volbrachten deze 31 km lange tocht in 6:45 uur. Deze tocht is voor zover bekend nog niet eerder gelopen. Wel is deze tocht in omgekeerde richting volbracht op 7 februari van hetzelfde jaar. Hun verslag is hieronder te vinden.

Met een kom muesli op schoot zit mijn wadloopmaat in de bijrijdersstoel snel te lepelen. Heel veel tijd hadden wij niet voor het ontbijt uitgetrokken, want de wekker ging al om 2:30. We zijn van plan een lange tocht te lopen van 33,5 km, waarvan 31,0 km over het wad. Alleen op een banaantje en een kop thee zou dat te pittig worden. Dan maar ontbijt mee in de auto en snel gaan.

Het is heel vroeg, of laat ... grapte ik naar mijn maat. Met mijn gebabbel op de achtergrond checkt hij ijverig de laatste weer- en waterstandverwachtingen. Ik voel mij ontspannen en zeker bij hem. Hij weet wat hij doet en ik vertrouw hem en weet dat hij de tocht perfect heeft voorbereid.

Gisteravond hadden wij het er over dat het voor ons gunstig is als het helder zou blijven. Het loopt makkelijker als je ook op de sterren kunt navigeren. De eerste vier uur zullen wij namelijk in het donker lopen. Door de ramen van de auto zien wij een heldere hemel. Dat zit in ieder geval goed.

Terwijl we uit de auto stappen waait de sterke wind met kracht 4 Bft ons uit het zuiden tegemoet. Gelukkig maar, de golven zullen hierdoor in ieder geval niet tegen ons middel slaan, maar rustig in onze rug rollen. Dit is zeker niet onbelangrijk als je de eerste twee uur van een zeven uur lange tocht door het water moet lopen. En nee, niet door een paar centimeter, gewoon tot over je knieën en vaker dan eens zelfs tot je middel door het koude zeewater.

Vaste wal - Rottumeroog
We doen nog een laatste check bij de auto of wij alles bij ons hebben en of we alle laagjes kleding aan hebben. Gereed! En nu kunnen we gaan. Lopend langs de dijk reflecteren een paar ogen het licht van onze lamp. Waarschijnlijk een nachtelijk ronddwalend dier op de akker. Ik werp mijn blik omhoog richting de hemel. Het prachtige en diepe sterrenstelsel doet mij relativeren. Waar maak ik mij druk om in mijn dagelijks leven? De stilte, rust, wind, sterren en het even niet praten doen mij goed.
Mijn hoofd was al lang wakker. Mijn benen worden dat nu pas doordat wij meteen na de kwelder in diep slik stappen. Bovendien is het slik niet in een paar honderd stappen voorbij en houden we ook nog eens een snel tempo aan.

Heel eventjes vraag ik mijzelf af: ‘Waarom ben ik eigenlijk hier en niet in mijn bed?’. Ik kijk om mij heen langs het water, weer omhoog naar de sterren en denk: 'Wat ben ik blij dat ik nu hier ben.'

Maar ik ben me er ook bewust van dat ik vooral mijn maat goed bij moet houden. We zijn iets later dan gepland vertrokken en we proberen dat nu met de wind in de rug goed te maken. Hij loopt de hele tijd voorop en als ik de afstand tussen ons op laat lopen in het slik, dan zal het een lastige opgave worden om hem weer in te kunnen halen.

Na anderhalf uur lopen schrik ik van wat ik in het water zie. Een zeehond? Nee, dat kan niet. Niet hier en niet in deze ondiepte. Mijn maat beschijnt de rij paaltjes die hier langs de uitloper van de Reepriel staan. Hun koppen komen net boven de donkere golven uit.

Het waden door hoog water voel ik goed in mijn benen. Wij lopen inmiddels al twee uur door de natte watermassa. Soms hebben onze stappen dezelfde cadans. Het geluid van het verplaatsende water doet mij aan een stoomtrein denken.
De Kleine Beer en de vuurtoren van Borkum helpen ons om de goede richting aan te houden. Op een geven moment vallen mij de lampjes van een vliegtuig op. Ik besef mij dat ik in deze huidige Corona-tijd minder vliegtuigen zie vliegen. Zou 'de wereld' deze lijn doortrekken en ook na Corona minder gaan vliegen? Echt niet! Ongetwijfeld gaan mensen hier van leren, maar de mensheid kan niet meer terug. De trein is al vertrokken en deze zal niet meer stoppen.

Hé! Een vallende ster! En niet zomaar een vallende ster. Zo’n twee seconden lang kan ik de brandende staart van deze ster bewonderen. Ongelooflijk. Alsof ik in een film zit. Nog niet eerder heb ik zoiets in het echt gezien. We lopen door. Af en toe wisselen wij wat woorden uit over de prachtige dingen die wij hier in het donker op het wad beleven.

Wij bereiken Rottumeroog en keren meteen om. Er is weinig tijd om stil te blijven staan, niet alleen om de tijd, maar ook omdat je snel afkoelt. Het volgende punt is Horsbornzand. Dat we nu richting de vaste wal lopen merk ik meteen in mijn lijf. Ik moet beter mijn best doen om mijn maat bij te kunnen houden en ik begin de kou van de tegenwind te voelen.

Rottumeroog - Horsbornzand
Keihard loopwerk komt mij goed van pas, om te voorkomen dat ik te snel afkoel. In deze andere richting lopen heeft ook een voordeel. Doordat het zo donker is zonder maan, is de astronomische schemering zelfs waarneembaar. Nu we in zuidzuidoostelijke richting de zich achter de horizon bevindende zon tegemoet lopen, hebben we aanzienlijk beter zicht. We kunnen nu net het reliëf van de wadbodem ontwaren. Dat is prettig gezien hier veel kleine trappelkuilen gemaakt door watervogels in de bodem zitten. Daar wil je je enkel niet in verzwikken. Want stel dat dat wel gebeurt, en dan? Wij zitten nog niet eens op de helft van onze tocht. Gelukkig is Venus net als een helder lampje met magnitude -3,4 aan de zuidelijke horizon opgekomen als welkom navigatiepunt.

Wadloper in de schemering met op de achtergrond de Eemshaven en Venus aan de hemel - 19 december 2020

In de buurt van het Sparregat schemert het al duidelijk en wij genieten van de kleuren aan de horizon vanwaar achter de zon zich straks aan ons laat zien. De tocht is nog lang niet voorbij en mijn maat probeert het tempo op te schroeven. Ik moet af en toe kleine sprintjes trekken om in de buurt van hem te blijven. Ik krijg een tweede adem en het voelt alsof ik net begonnen ben. Inmiddels zijn wij al ruim vier uur onderweg.

De vele drukke steltlopers doen zich te goed aan hun smakelijke ontbijt op het drooggevallen wad. Tijd voor ons eigen ontbijt hadden wij vanochtend niet. Wij eten onderweg terwijl wij er een goede pas in houden. Zo’n 1,5 km verderop zien wij een kleine groep zeehonden liggen. Wachten ze op de zon? Of liggen ze ons daar uit te lachen: ‘Heb jij die twee gekken gezien?!’.

Eindelijk! Horsbornzand! Verder naar het noorden kan eigenlijk niet meer, tenminste niet lopend. Hier hebben we wel een klein beetje speeltijd. Wij bekijken de hier aanwezige hoger gelegen zandrichels en maken een paar foto’s, luisteren even naar het geluid van de brekende zeegolven en keren terug.

Horsbornzand - vaste wal
Wij moeten nog ruim acht kilometer afleggen. In mijn benen begin ik het inmiddels wel goed te voelen. Ook de blaren onder mijn voeten (nog van een vorige tocht) zeggen: ‘En bedankt hè, wij waren net aan het herstellen’.
Op de terugweg richting de vaste wal houden wij nog steeds een stevig tempo aan. Wij willen op tijd een punt passeren waar mijn maat ooit verrast werd door opkomend water. Wij zijn immers al ruim 2,5 uur ná laagwater te Lauwersoog. En het lukt! Zonder problemen. Het maken van een goed tijdschema heeft zijn vruchten afgeworpen.

Wij genieten van het stralende weer en van het beetje warmte van de vroege zon. Wat een contrast qua licht. Vanochtend liepen we nog in het donker en nu is er zo veel zonlicht dat je je ogen half dicht moet knijpen.

Wat hebben wij veel gezien tijdens deze tocht! Het was zeker de moeite waard! Nog maar een paar kilometer. En niet de makkelijkste. Je raadt het al: inderdaad door het slik weer terug naar de dijk net als aan het begin. En dat na 30 km in de benen.

De dijk is bereikt. Yes! We hebben een primeur behaald. We liepen van de vaste wal naar Rottumeroog, dan door naar Horsbornzand en weer terug naar de vaste wal. Deze route is voor zover bekend nog niet eerder gelopen. Wel is deze al eens gelopen in omgekeerde richting.

Lopend op de dijk, denkend aan ons avontuur en kijkend over het wad kom ik tot de conclusie dat wij een beetje gek zijn. En dat moet natuurlijk ook om zo iets te doen. En is daar iets mis mee? Ik daag je uit om dit zelf ook te ervaren!