Lees verder ...

Als de grijze zeehonden vertrokken zijn en de broedvogels nog niet gearriveerd, is er gelegenheid naar het eiland Griend te lopen. Het weer was zwaar bewolkt met af en toe een spatje motregen, de temperatuur 8 graden en de wind ZW 4 à 5 Beaufort.

Wij vertrokken op vrijdag 9 maart jl. 4 uur voor laagwater Harlingen vanaf Koehoel / Tzummarum en kwamen soepel door het zware slikveld voor de dijk. We kozen voor een droge noordelijke route en kruisten de vaargeul het Kimstergat op de ondiepste plek. Of toch niet ? Op de geplande plek keek een zeehond ons vriendelijk aan. 50 meter noordelijker dan gepland passeerden we de geul eenvoudig door 70 cm water. Vanaf dat moment hadden we de rest van de tocht tegenwind.
Het volgende deel van de tocht was duidelijk slikkiger dan in het najaar toen we de route hadden verkend. Exact volgens de door ons voorbereide route liepen we in drie uur tijd naar het eerste geulenstelsel. Daar viel voor het eerst een stukje wad droog. Even de zware rugzak af en met de moderne hulpmiddelen alle weersites checken. Je moet niet op Griend zitten met een naar NW gedraaide wind.

De eerste geul / ondiepte, was breder (150 m) dan in het najaar, maar het water kwam niet hoger dan de knieën. 20 minuten later kwamen we bij de tweede geul aan. Hier leek het optisch verstandig onze geplande route af te steken door recht op Griend af te lopen. Dat bleek geen goed idee. We kwamen in zwaar slik met japanse oesters terecht.
Terug naar de geplande route. Deze viel niet droog, maar bleek slechts kuitdiep te zijn en de bodem was overal zandig en goed beloopbaar. De laatste 6 kilometer waren prachtig. De zon was doorgekomen en Griend werd steeds duidelijk zichtbaar. Na 5 uur lopen bereikten we onze bestemming.

Het is me op 28 november 2018 gelukt om naar Griend op en neer te lopen. Ik heb over de afgelegde 38 km 9,5 uur gedaan.

Het waren moeilijke omstandigheden met een straffe wind (>6 Bft), buien, veel water tussen de Ballastplaat oost en west, slecht zicht en in het donker terug.
Gelukkig was ik goed gekleed en daarmee afgeschermd van de elementen en mijn benen waren fit en konden lekker doorlopen. Zelfs zo lekker dat ik de marge die ik aan het begin van de tocht had ingebouwd onbenut heb gelaten en daardoor te vroeg bij de doorwading tussen de Ballastplaat oost en west aan kwam, het water was nog opkomend. Ik was nl om 11:30 van wal gegaan (hoogwater Harlingen 13:36 uur, LK) en had nog voor hoogwater het Kimstergat door gestoken.
Na een klein uur waden, golven tot zover ik kon kijken, koude voeten en dieper wordend water en niet zeker wetende of het al zakkende was, besloot ik hier om verstandig te zijn en om te keren naar droog wad. Om niet koud te worden heb ik een klein ommetje gemaakt. Toen daar het zonnetje zich waterig liet zien, het water zich snel aan het terugtrekken was en ik nog voor op schema lag, besloot ik een tweede en succesvolle poging te wagen. Hierdoor werden de geplande 34 kilometers er 38.

Het slechte zicht en duister maakte de navigatie lastig, de constante wind bood gelukkig een goede parameter om op te lopen.

Over een bevroren pier vertrok ik om 11.25 naar Griend. Het was zonnig en net boven het vriespunt. Ik passeerde het Kimstergat kniediep. De oever aan de noordzijde bevatte diepe plakkerige slik. In een gestaag tempo liep ik naar Griend. Het voordeel van de koude is dat ik niet veel drank hoefde mee te nemen. Voedsel was belangrijker om de motor draaiende te houden. Om 16.44 zette ik voet aan land na precies 20 km te hebben afgelegd.

Bij bewolkt weer vertrok ik vanaf Koehool. Bewust vertrok ik vroeg om te onderzoeken of ik bij deze waterstanden naar Griend kon lopen. Gevolg was, hetgeen ik nog niet eerder had meegemaakt bij vertrek, dat het uiteinde van de pier onder water lag. Ik liep in een rustig tempo op het Kimstergat af. Deze passeerde ik kruisdiep wat mij meeviel. Ondertussen vlogen er om de 5 à 10 minuten groepen van tussen de 20 en 40 bergeenden over. Komend vanaf het zuidoosten vliegend naar het noordwesten. Dit schouwspel duurde urenlang. Ik had nog nooit zoveel overvliegende bergeenden mogen aanschouwen. De duisternis viel in en er was nauwelijks maanlicht. Doordat er geen oriëntatiepunten waren waarop ik mijn koers kon afstellen, was ik genoodzaakt om veelvuldig op mijn GPS te kijken. Aanvankelijk stelde mijn ogen zich in om mijn GPS zonder kunstmatig licht te kunnen volgen. Nadat de duisternis verder toenam moest ik meer gebruik gaan maken van het aanklikken van het licht op mijn GPS. Gelukkig kon in mijn koers beter uitzetten met behulp van de oplichtende vuurtorens. Na 05.24 lopen en 19,3 km te hebben afgelegd zette ik voet aan land.